Το 2007 ,ο Guillermo Vargas Habacuc, ένας ‘καλλιτέχνης’ , πήρε ένα αδέσποτο σκυλί, το έδεσε με ένα κοντό σχοινί στον τοίχο μιας Γκαλερύ ‘τέχνης’ και το άφησε να πεθάνει αργά απο την πείνα και τη δίψα:
Για αρκετές μέρες, ο δημιουργός αυτής της απίστευτης βαρβαρότητας και οι επισκέπτες αυτής της Γκαλερύ ‘τέχνης’ στάθηκαν απαθείς θεατές της αγωνίας του δύστυχου ζώου,μέχρι που τελικά πέθανε από την εξάντληση αφού πρώτα βίωσε μια επίπονη, παράλογη και αδιανόητη δοκιμασία. Δεν είναι μόνο αυτό: η αξιότιμη Biennale κεντρικής αμερικής πήρε την αισχρή απόφαση , οτι η κτηνωδία που έκανε αυτό το υποκείμενο πρόκειτε για τέχνη , και κάλεσε τον Guillermo Vargas Habacuc να επαναλάβει την κτηνωδία του επισήμως στην Biennale του 2008.
Δυο σχετικά βίντεο εδώ κι εδώ αν και θα βρείτε πολλά ακόμα καθώς και πολλά υβριστικά σχόλια εναντίον του.
Για το θέμα κυκλοφορεί ένα ψήφισμα εδώ το οποίο έχει ήδη συγκεντρώσει περισσότερες απο 150.000 υπογραφές.
Εδώ θα βρείτε και ένα σχετικό blog στα Ισπανικά και τα Αγγλικά με πάμπολλα σχόλια.
Μου το έστειλε η Σωζίτα με την παρακάτω σημείωση:
«Αξίζει τον κόπο, να απαιτήσουμε το υποκείμενο αυτό να μην χρίζει καμίας εκτίμησης ούτε να αποκαλείται καλλιτέχνης για τη βάναυση πράξη του, και για την ευχαρίστισή και την απάθειά του με τον πόνο του άλλου»..
Το σχόλιο μου: Που είναι τα όρια στην τέχνη; Δεν γνωρίζω αλλά τέτοιες πράξεις μου φαίνεται πως μιλούν περισσότερο για τη χρεωκοπία της. Και μαζί της πολλών περισσοτέρων πραγμάτων, δε νομιζετε;
Μετα την εφημεριδα 
Γουέλ, υπ’ αυτή την οπτική γωνία, τέχνη θα είναι και να κρεμάσουμε τον καλλιτέχνη στην κεντρική πλατεία της πόλης του, μέσα σ’ ένα γυάλινο oubliette και να πετάξουμε το κλειδί. Μάλιστα, θα εξυπηρετήσει και κάτι η θυσία του, αφού θα δείξει σ’ όλο τον κόσμο που θα τον παρακολουθεί σε live streaming πως είναι να πεθαίνεις απ’ την πείνα πχ. στην Αφρική.
Ακριβώς. Αυτό είναι η χρεωκοπία της τέχνης. Δεν βλέπω τι άλλο μπορεί να αποπτυπώνει…
Εντάξει, λένε πως δεν υπάρχουν όρια στην τέχνη, (με όποιο τρόπο αυτή και αν εκφράζεται) αλλά ίσως θα ταν ένα βήμα να οριοθετούσαν κάποιοι την τέχνη ως εκεί που ,όχι μόνο προσβάλλει αποδεδειγμένα συνηδείσεις, αλλά -πλέον- και ζωές ;-)
Εκτός αν θεωρούμε τις ζωές κάποιων άλλων οργανισμών ,πλην υμών, ως πιο σημαντικές…
Θα συμφωνήσω με τον oneiro στο να δει ο ίδιος ο καλλιτέχνης πόσο τέρπει και προσφέρει η ίδια του η τέχνη :D
Καλησπέρα
Και γι’ αυτό το θέμα πρέπει να μαζευτουν υπογραφές? Δεν είναι πασιφανές ότι πρόκειται περί κτηνώδους πράξης? Και δε θα μπορούσες να το θέσεις καλύτερα Ματθαίε.. το περί χρεωκοπίας εννοώ.. Παντού έχουμε χεωκοπήσει ως είδος τελικά… και μάλλον το κρέμασμα πρέπει να έρθει μαζικά, μπας και γλυτώσει κανένα ζωντανό. Σε λίγο θα βιάζουμε ανήλικα στο όνομα της τέχνης και θα συζητάμε για το αν υπάρχουν όρια. ΠΑΝΤΟΥ υπάρχουν όρια, όπως και στην ελευθερία, αυτά σταματούν όταν εισβάλουμε στην ύπαρξη του διπλανού μας.
Η τέχνη πολλές φορές παραπαίει. Ακολουθεί δρόμους απεχθείς, βρώμικους, ποταπούς, ταπεινωτικούς της ανθρώπινης υπόστασης. Ο δήθεν καλλιτε΄χνης ή ο επιδοξος καλλιτεχνίζων τύπος θέλει να ξεπεράσει τα δικά του όρια αντοχής, τα δικά του όρια αυτοσεβασμού για να φτάσει στο σημειο να εντυπωσιάσει το κοινό του, Ποιό κοινό ομως ; Και ποιος είναι αυτός που κάθησε και είδε το σκυλί να βασανίζεται και να πεθαίνει…σαν το σκυλί, που λεει ο λαός; Τεχνη δεν σημαίνει ασυδοσία, δεν σημαίνει προσβολή της προσωπικότητας του άλλου, δεν σημαίνει εκμεταλλευση…
Και στο μετρό στο μοναστηράκι πέθαινε ένας σχετικά νέος σκύλος-άνθρωπος προχτές. Από overdose, από ασιτία, από βαρεμάρα ποιος ξέρει. Επειδή οι σταθμοί του μετρό τελικά δεν είναι χώροι τέχνης, δεν θα γίνει ποτέ ένα κάποιο ΄΄θέμα αισθητικής΄΄.
Τι σου είναι η τέχνη τελικά …..
κάνω τον (άγγλο) δικηγόρο του διαβόλου:
Hello everyone. My name is Guillermo Habacuc Vargas. I am 50 years old and an artist. Recently, I have been critisized for my work titled «Eres lo que lees», which features a dog named Nativity. The purpose of the work was not to cause any type of infliction on the poor, innocent creature, but rather to illustrate a point. In my home city of San Jose, Costa Rica, tens of thousands of stray dogs starve and die of illness each year in the streets and no one pays them a second thought.
Now, if you publicly display one of these starving creatures, such as the case with Nativity, it creates a backlash that brings out a big of hypocrisy in all of us. Nativity was a very sick creature and would have died in the streets anyway.
το βρήκα εδώ: http://athens.indymedia.org/front.php3?lang=el&article_id=853189#853639
ας μην είμαστε τόσο βιαστικοί.H όλη ιστορία είναι εξοργιστική και ίσως λίγο too much για να είναι πιστευτή! Το άλλο βέρζιον που κυκλοφορεί είναι ότι πρόκειται περι hoax που διέρευσε ο ίδιος ο καλλιτέχνης με την Códice Gallery με στόχο να δημιουργήσει μια αντίδραση στην έντονη αδιαφορία για ατα αδέσποτα στην πόλη. Οι ανακοινώσεις του μουσείου λένε ότι κανείς από τους επισκέπτες δεν παρενέβη και ότι όλοι εξέλαβαν την παρουσία του αδέσποτου ταλαιπωρημένου ζώου ως κάτι φυσιολογικό ακόμα και στο χώρο μιας gallery! Προσωπικά θα υπέγραφα με δυσκολία κάποιο petition χωρίς να είμαι απολύτως σίγουρος για κάτι. Η HREF=»http://arts.guardian.co.uk/art/news/story/0,,2269320,00.html»>Guardian πάντως παρουσιάζει την είδηση όχι ως κάτι εξακρυβωμένο αλλά κάνει λόγο για claims.
Πιάνω το νήμα από εκεί που το άφησε η Ritsmas:
Όταν προσβάλλονται σύμβολα θρησκευτικά και εθνικά, όταν γελοιοποιούνται άνθρωποι, πολύ εύκολα, άνθρωποι -φίλοι- που έστειλαν και σε μένα σαν chain στο μέηλ μου αυτήν την είδηση αγανακτισμένοι, αυτοί οι άνθρωποι που ζητούν τώρα όρια τότε βροντοφωνάζουν ότι η ελευθερία της έκφρασης είναι σεβαστή, η σάτιρα δεν έχει όρια, η τέχνη δεν μπορεί να μπει σε καλούπια κτλ.
Στέκομαι πίσω -πολύ πίσω- και με κρυφή ικανοποίηση τους βλέπω να διαδηλώνουν εναντίον της ασυδοσίας…
Ματθαίε και συντροφία, έχω ήδη διατυπώσει αλλού σοβαρότατες επιφυλάξεις για το όλο θέμα.
1) Παραμένει ΑΝΕΠΙΒΕΒΑΙΩΤΟ το γεγονός του βασανισμού και της θανάτωσης του σκύλου προς τέρψιν των φιλότεχνων. Το μόνο που κυκλοφορεί είναι διάφορες ιστορίες τρόμου από blog σε forum κι από mail σε facebook. Κανείς όμως δε μπορεί να αποδείξει ότι τα πράγματα έγιναν όντως έτσι. Όπως και κανείς δε μπορεί να αποδείξει ότι ισχύει αυτό που λέει η εκπρόσωπος της γκαλερί που φιλοξένησε την έκθεση (ότι δηλαδή το σκυλί το μαζέψανε από το δρόμο μισοπεθαμένο, το είχαν δεμένο μόνο για τρεις ώρες και το τάιζε ο καλλιτέχνης όταν έκλεινε η έκθεση, ενώ την επόμενη κιόλας μέρα το έσκασε). Η κοινή λογική πάντως είναι πιο κοντά στη δεύτερη εκδοχή. Είναι παράλογο να μην αντέδρασε η τοπική κοινωνία, οι αρχές, οι φιλοζωικές, κλπ και να χρειάζονται διαδικτυακές υπογραφές για κάτι τέτοιο. Είναι ακόμα πιο παράλογο να θέλει μια Βiennale να φιλοξενήσει ένα έγκλημα. Άλλο οι (ήδη νεκρές) αγελάδες του Hearst στη φορμόλη, κι άλλο αυτό.
2) Ο Vargas δίχως άλλο κατάφερε να γίνει διάσημος παγκοσμίως – έστω επειδή υπάρχουν εκατομμύρια άνθρωποι που θέλουν να τον λιντσάρουν. Το διαδίκτυο έχει γεμίσει από διάφορους απατεώνες που προβοκάρουν ισχυριζόμενοι ότι είναι εκείνος και γράφουν ανοησίες για να εξαγριώσουν ακόμα περισσότερο τους φιλόζωους. Δεν ξέρω άρα αν είναι γνήσιο το μήνυμα που παραθέτει παραπάνω ο Panos. Το μόνο σίγουρο είναι ότι υπήρχε ένα έντονο πολιτικό μήνυμα στην εγκατάσταση που έκανε ο Vargas, καθώς και συμβολισμοί που θα έπρεπε να μας βάζουν σε σκέψεις αντί απλά να μας ανεβάζουν το αίμα στο κεφάλι. Αν δεν το ψάξουμε δε θα μάθουμε πάντως.
3) Οποιαδήποτε συζήτηση για τα όρια της τέχνης (ή της σάτιρας) από κακοπληροφορημένους Ταλιμπάν το μόνο που κάνει είναι να μας φέρνει ένα βήμα πιο κοντά στο Φασισμό. Το τι ήθελε να πει ο καλλιτέχνης κι αν αυτό που έκανε είναι τέχνη ή όχι δεν πρόκειται να αποσαφηνιστεί με τόσο εξωφρενικά ελλειπή στοιχεία, ούτε με βάση μία ΥΠΟΤΙΘΕΜΕΝΗ κακοποίηση ενός σκύλου. Προφανώς κι αν ισχύουν οι κατηγορίες εναντίον του ο τύπος έχει διαπράξει έγκλημα (πιθανότατα και σύμφωνα με τη νομοθεσία της Νικαράγουας), οπότε δεν θα έπρεπε να αναρωτιόμαστε πια για το αν είναι τέχνη ή όχι αλλά για το γιατί δεν εφαρμόζεται ο νόμος. Αν ωστόσο απλά έδεσε το σκύλο για λίγες ώρες και τον τάιζε μετά, τότε όχι μόνο δεν είναι βασανιστής αλλά φιλόζωος (αφού ευαισθητοποίησε την παγκόσμια κοινή γνώμη και ανέβαλλε προσωρινά το θάνατο του ζώου). Μεθαύριο που θα (ξανα)προσβληθούν εθνικά και θρησκευτικά σύμβολα από κάποιον καλλιτέχνη, οι εξαγριωμένοι «πατριώτες» θα μας τρίβουν στη μούρη τη δήθεν πολιτική μας ορθότητα προκειμένου να φιμώσουν την ελευθερία έκφρασης. Και με Δούρειους Ίππους σαν την υπόθεση Vargas θα τα καταφέρουν.
4) Η υπερβολή των αστικών μύθων δεν έχει όρια, το ίδιο και η υποκρισία μιας (παγκόσμιοποιημένης πλέον) κοινωνίας που κάνει ένα ανώδυνο κλικ για να διαμαρτυρηθεί για την κακοποίηση ενός ζώου στη Νικαράγουα τη στιγμή που υπάρχουν εξαθλιωμένοι άνθρωποι (και ζώα) δίπλα στην πόρτα της. Ο κόσμος καίγεται, δάση και είδη αφανίζονται, το κλίμα αλλάζει, πόλεμοι και λιμοί μαίνονται, η παγκόσμια οικονομία κινδυνεύει με κατάρρευση κι εμάς το μόνο που μας ευαισθητοποιεί είναι ένα κακόμοιρο σκυλάκι στην άλλη άκρη του κόσμου; Οι πολιτικοί, οι πολυεθνικές, οι παπάδες κι όλα τα λαμόγια που τους περιστοιχίζουν έπαψαν ξαφνικά να μας απασχολούν και τα βάλαμε με έναν αμφιλεγόμενο καλλιτέχνη; Προσωπικά, θεωρώ όλη αυτή την υστερία τουλάχιστον γελοία. Κι ας ανήκω στην κατηγορία των ανθρώπων που αγαπάει τα σκυλάκια…
5) Την επόμενη φορά που κάποιος θα σας ζητήσει να υπογράψετε ένα petition ή να διαδώσετε ένα chain mail σας παρακαλώ μπείτε στον κόπο να το διασταυρώσετε πρώτα με αξιόπιστες πηγές. Ελέγξτε αν η «είδηση» προέρχεται από εμπεριστατωμένη έρευνα ή απλώς «αγανακτισμένους» πολίτες που διαδίδουν ό,τι τους κατέβει. Κι αν δεν έχετε χρόνο για κάτι τέτοιο, κάντε delete και μην αναπαράγετε την κατευθυνόμενη παραπληροφόρηση που χειραγωγεί τα πλήθη και εξαγοράζει τα προσωπικά τους δεδομένα.
Όποιος διαφωνεί με τα παραπάνω, δεν έχει παρά να προσκομίσει ΑΔΙΑΣΕΙΣΤΑ ΣΤΟΙΧΕΙΑ που αποδεικνύουν ότι η ιστορία αυτή είναι αληθινή σε όλες της τις λεπτομέρειες. Μέχρι τότε, θα μου επιτρέψετε να πιστεύω ότι δύο εκατομμύρια άνθρωποι που έχουν υπογράψει μέχρι στιγμής τη διαμαρτυρία έχουν πέσει θύματα μιας καλοστημένης και εξαιρετικά ύποπτης απάτης.
δηλαδή αν έλυνα το σκυλί θα με κατηγορούσαν για βανδαλισμό;
ας υποθέσουμε ότι η ιστορία είναι έτσι όπως την λέει ο πολύς ο κόσμος, ποιά είναι η θέση του elika;
Αν και δεν πιστεύω ότι είναι αληθινή η όλη ιστορία (πολλές φορές στο παρελθόν έχουν διαδοθεί τέτοιου τύπου ειδήσεις στο Internet) , θεωρώ ότι γενικώς είναι ένα δείγμα παρακμής.Δυστυχώς ακόμα και αν είναι φάρσα που κάποιοι έχουν πιστέψει δεν πρόκειται να βοηθήσει σε κάτι. Είναι κάτι άχρηστο.
Στην απίθανη περίπτωση που πρόκειται για αληθινή είδηση,μας οδηγεί στο εξής απλό συμπέρασμα:
Δεν είναι δυνατόν όλοι να γίνουν καλλιτέχνες. Δεν έχουν όλοι ταλέντο. Δεν έχουν όλοι δημιουργικότητα. Συνεπώς ο κάθε ανίκανος σκέφτεται μια βλακεία, την κάνει πράξη, και κατόπιν το ονομάζει τέχνη.
Και μη μου πει κανένας ότι η τέχνη δεν έχει όρια και φραγμούς…
Γιατί αν είναι έτσι, ας βάλει κάποιος ένα παιδί να πεθάνει από την πείνα σε ένα δωμάτιο, να το τραβάει με κάμερα και να το μεταδίδει ζωντανά από μια ιστοσελίδα, μέχρι να πεθάνει και μετά να μπει στο απυρόβλητο λέγοντας ότι κάνει τέχνη.
Η ΤΕΧΝΗ ΕΧΕΙ ΟΡΙΑ. Αυτά που βάζουμε εμείς.
Και αυτό δεν είναι τέχνη, είναι απλά ΜΠΟΥΡΔΑ.(σύμφωνα με τα δικά μου όρια)
Κάποια στιγμή πρέπει να σταματήσουμε να βλέπουμε ένα έργο τέχνης και να δεχόμαστε ότι είναι τέχνη επειδή και καλά εκτίθεται σε μια γκαλερί.Η γκαλερί δεν μετατρέπει ένα έργο σε τέχνη. Εμείς το κάνουμε
Οι καλλιτέχνες δεν είναι κάτι το εξωπραγματικό. Άνθρωποι είναι που δημιουργούν κάτι για να εκφραστούν, και το προβάλουν.Είτε αυτό είναι πίνακας, είτε γλυπτό, είτε οτιδήποτε. Δεν σημαίνει ότι επειδή ο καλλιτέχνης είναι μεγάλο όνομα ότι και το έργο του είναι «μεγάλο». Αλλά ούτε και επειδή είναι ασήμαντος , ότι το έργο του είναι ασήμαντο.
Και ούτε σημαίνει ότι κάποιος όταν αυτοανακυρήσσεται «καλλιτέχνης» είναι κιόλας. Με αυτήν την έννοια όλοι μας είμαστε «καλλιτέχνες». Το «καλλιτέχνης» δεν είναι τίτλος.
Και το ότι κάποιος έκανε μια έκθεση σε μια γκαλερί δεν μου λέει τίποτα, μέχρι να δω τα έργα του.
Για μένα, εγώ θα αποφασίσω αν ο συγκεκριμένος κάνει «τέχνη» και αξίζει την προσοχή μου. Κανείς άλλος. Ούτε τα περιοδικά ούτε οι εφημερίδες ούτε οι γνωστοί μου.
[…] “Τέχνη” για μαγκούρα… Βρήκα το θέμα στο ιστολόγιο “Μετά την εφημερίδα” (ανάτηση “Στο όνομα της τέχνης“). […]
Τέχνη, μπορούμε να να χαρακτηρίσουμε χειρισμούς προς όφελος, ανάδειξη, προώθηση, δημιουργία, κ.α.
Τέχνη, είναι η πράξη του τεχνίτη.
Προϋποθέτει, βέβαια, και κάποιο είδος εξειδίκευσης.
Δεν είναι τέχνη η ανάσα, ωστόσο μπορεί να είναι η χρήση της παραδείγματος χάριν για επίτευξη υπέρ-οξυγόνωσης, για πρόοδο στην αυτόδυση.
Με μία τέτοια λογική, όχι το γεγονός αυτό καθεαυτό του δεσίματος του σκύλου (μιας και αυτό μοιάζει να είναι το μόνο τεκμηριωμένο γεγονός), αλλά ο χειρισμός αυτού του γεγονότος, μπορεί από κάποιους να χαρακτηριστεί ως τέχνη.
Λόγω του ότι πάσχω από βαρεία απέχθεια προς τις μεθόδους χειραγώγησης, ακόμα και αυτές που δεν αντιλαμβάνομαι και με παρασύρουν, ή παρασύρομαι σ’ αυτές, το χαρακτηρισμό αυτό θα προτιμήσω να μην τον αποδώσω.
Τα πράγματα γίνονται πιο ξεκάθαρα νομίζω, όταν θα χρειαστεί να χρησιμοποιήσουμε τον όρο καλλιτεχνία και καλλιτέχνης.
Λέξη σύνθετη, και πιο καίρια για το θέμα που μας απασχολεί.
Να είσαι καλά,
εσύ και οι δικοί.