Δημοσιεύτηκε στην Αυγή της Κυριακής
Δεν μπορεί να μην κατάλαβαν τι εννοούσε ο πρωθυπουργός όταν μιλούσε για ανάληψη της πολιτικής ευθύνης. Η συγγνώμη και η απόδοση ευθυνών είναι επιβεβλημένες, όμως πρέπει να έχουν ουσιαστικό περιεχόμενο και όχι να ξορκίζουν την ουσία. Αυτό σημαίνει αλλαγή πολιτικής – σπάσιμο του φαύλου κύκλου στον οποίο είναι εγκλωβισμένη η χώρα στα ζητήματα πολιτικής προστασίας, προστασίας του περιβάλλοντος και δόμησης.
Ακούγοντας την υπόθεση του Ευρωπαϊκού Αριθμού Κλήσης Εκτάκτων Αναγκών 112, δεν μπορείς να μη δεις την οικονομία της πολιτικής διαχείρισης που οδήγησε τη χώρα σε κατάρρευση. Το έργο προκηρύχθηκε το 2008, υπογράφηκε το 2010 και ξεκίνησε το 2014 μόνο για να ανακαλυφθεί το 2016 από τη νέα διοίκηση της Κ.τ.Π. ότι με τις (εγκεκριμένες) προδιαγραφές του θα ήταν αδύνατο να λειτουργήσει! Το Δημόσιο θα φορτωνόταν άλλο ένα άχρηστο έργο, αφού δεν είχαν προβλεφθεί δύο κρίσιμες λειτουργίες: η δημιουργία Κέντρων Επικοινωνιών σε Ελληνική Αστυνομία και Πυροσβεστικό Σώμα (!) και η δυνατότητα γεωεντοπισμού και ειδοποίησης (!). Όπως συνέβη με εκατοντάδες άλλα έργα, χρειάστηκε να γίνει επαναδιαπραγμάτευση, επανασχεδιασμός και επανένταξη του έργου σε δύο φάσεις, ώστε να μπορέσει να τεθεί σε επιχειρησιακή λειτουργία το 2019.
Πόσα έργα δασοπροστασίας έχουν πληρωθεί με χρήματα των Ελλήνων φορολογουμένων χωρίς να παραδοθούν ποτέ ή χωρίς να είναι σε θέση να λειτουργήσουν λόγω κακού σχεδιασμού από τη δεκαετία του ‘90 έως σήμερα; Πείτε μου ότι δεν είναι οικείο το μοντέλο: αγορές με ελλιπείς προδιαγραφές και εκβιαστικές καθυστερήσεις, επεκτάσεις συμβάσεων κόστους πολλών εκατομμυρίων ευρώ, καρατόμηση στελεχών έπειτα από καταστροφές και νομιμοποίηση αυθαιρεσιών της εκλογικής πελατείας λίγο πριν τις εκλογές. Δεν μπορούμε να γνωρίζουμε τι θα είχε συμβεί αν ήταν σε επιχειρησιακή λειτουργία το έργο, όμως μπορούμε να πούμε ότι η βαθύτερη αιτία της παράλυσης είναι η αναπαραγωγή του πελατειακού κράτους σε όλο το φάσμα της διακυβέρνησης για όσο καιρό αυτό μπορούσε να συμβαίνει.
Η αντιπολίτευση επιμένει να μιλά για τα προβλήματα αποκόπτοντάς τα από το ιστορικό τους πλαίσιο. Πάρτε για παράδειγμα την εμμονή με την ιδιωτική πρωτοβουλία. “Ο τρόπος με τον οποίο μπορεί δημόσιος και ιδιωτικός τομέας να λειτουργήσουν μαζί είναι, κατά την άποψή μου, η λύση στο πρόβλημα” είπε ο Κ. Μητσοτάκης. Είναι μια λογική ιδέα που έχει αποτύχει στην πράξη. Η ανάθεση του καθήκοντος της προστασίας των δασών στην Πυροσβεστική Υπηρεσία ήταν συμβατή με τη συρρίκνωση του Δημοσίου, τη μείωση του προσωπικού και την πρόσληψη εποχικών πυροσβεστών, την άρση μονιμοποίησης και βεβαίως, αν η λογική αυτή επεκτεινόταν, θα μπορούσε να συμπεριλάβει και την εργολαβική ανάθεση περισσοτέρων λειτουργιών. Δορυφορική τηλεπισκόπηση, δίκτυα αισθητήρων καπνού, συστήματα τηλεειδοποίησης και άλλες τεχνοκρατικές λύσεις έχουν βουλιάξει μέσα σε ένα σαθρό έδαφος ιδεοληψίας, φετιχισμού και υποκρισίας. Άσχετα από το αν ο ίδιος ο αρχηγός της αντιπολίτευσης πέφτει σε αντίφαση όταν παραδέχεται ότι η προστασία των δασών βρίσκεται στον σκληρό πυρήνα του κράτους, εδώ συμβαίνει κάτι χειρότερο: καμία ηθική δεν μπορεί να εμποτίσει την άσκηση πολιτικής (ούτε καν αυτή τη νεοφιλελεύθερη) όταν διαβρώνεται από την πραγματική ηγεμονία του συντηρητικού αυταρχισμού που εκφράζεται στη χώρα εδώ και πενήντα χρόνια με το πελατειακό κράτος, το οποίο υπηρέτησε και υπηρετεί ακόμα η Ν.Δ.
Σε μια αποστροφή του λόγου του, ο Κ. Μητσοτάκης είπε ότι δεν θα διόριζε ποτέ τους κολλητούς του στην Πολιτική Προστασία, όμως άλλαξε όλους τους προϊσταμένους της δημόσιας διοίκησης λίγο πριν τις εκλογές βάζοντας παντού ανθρώπους του. Το κράτος είναι γεμάτο από απαξιωμένους υποστηρικτές των δύο κομμάτων που διορίζονταν νύχτα. Οι νομιμοποιήσεις αυθαιρέτων υπήρξαν κλασικό αντάλλαγμα πολιτευτών προς εκλογικούς πελάτες. Κτηματολόγιο και Δασολόγιο εκκρεμούν εδώ και περισσότερα από είκοσι χρόνια και μόνο επί της παρούσας κυβέρνησης φάνηκε η δυνατότητα ολοκλήρωσής τους.
Ευθύνες στη διαχείριση μιας τόσο σοβαρής κρίσης δεν θα μπορούσαν να μην υπάρχουν και πρέπει να αποδοθούν, όμως σήμερα είναι ανάγκη να πάμε πιο βαθιά. Η οικονομική χρεοκοπία πριν δέκα χρόνια και αντίστοιχα ο κορεσμός του δομημένου περιβάλλοντος και η κλιματική αλλαγή που οδηγούν σε περιβαλλοντική κατάρρευση το επιβάλλουν. Ένας φετιχισμός που εξαντλείται σε συναισθηματικές εξάρσεις στο Διαδίκτυο και φαντασιώνεται ότι δεν έχουν αλλάξει και πολλά από τη δεκαετία του ’90 ή του 2000 μάλλον δεν αντιλαμβάνεται την κρισιμότητα των στιγμών. Μια πυρκαγιά είναι ένα κοινωνικό και πολιτικό φαινόμενο όσο είναι και φυσικό. Πριν τις πυρκαγιές της Ηλείας το 2007 προηγήθηκε η πυρκαγιά της Πάρνηθας, όταν χιλιάδες μαυροφορεμένοι νέοι μαζεύτηκαν στο Σύνταγμα προσπαθώντας να αρθρώσουν πολιτικό λόγο – πρώτη πράξη της γόνιμης πολιτικής διεργασίας που ακολούθησε.
Στο φορτίο της πολιτικής Ιστορίας της τελευταίας δεκαετίας βρίσκεται η ουσία της απόδοσης ευθυνών. Το κράτος δεν πρέπει απλώς να ανταποκριθεί στην επόμενη κρίση, αλλά να αποκατασταθεί και να παίξει τον ρόλο του τόσο στην απόδοση ευθυνών όσο και στις απαιτούμενες παρεμβάσεις (επανασχεδιασμός της πολιτικής προστασίας, ανάληψη του κοινωνικού και πολιτικού κόστους των αλλαγών). Έχει έρθει η ώρα να αλλάξουν τα πράγματα. Έχουμε ηθική υποχρέωση να κάνουμε τα πάντα γι’ αυτό.
Από την Αυγή της Κυριακής
Από τα 
Ήταν μέσα της δεκαετίας του ’90 όταν αποδόθηκε στην Ελλάδα από τη Διεθνή Ένωση Τηλεπικοινωνιών η γεωστατική θέση των 5 μοιρών ανατολικά, όπως εδικαιούτο από το καταστατικό του διεθνούς οργανισμού. Μαζί με τη θέση των 39 μοιρών ανατολικά, που κατείχε η χώρα μαζί με την Κύπρο, αποτελούσαν την πύλη εισόδου στο διεθνές τηλεπικοινωνιακό παιχνίδι και μάλιστα στην αυγή της εποχής της ευρυζωνικότητας και των δικτύων δεδομένων υψηλών ταχυτήτων. 
