Όταν πριν δυο χρόνια παρακολουθούσαμε την εξέγερση μοναχών και εργαζομένων στη μακρινή Βιρμανία να καταστέλλεται άγρια, τα σύνορα της χώρας να κλείνουν για τα διεθνή ΜΜΕ και το διαδίκτυο να σπάει το φράγμα του αποκλεισμού, σχολιάζαμε ότι αυτά είναι τα νέα “Πολυτεχνεία”. Η διέξοδος που οι καταπιεσμένοι Βιρμανοί έβρισκαν μέσα από κινητά, κοινωνικά δίκτυα (twitter, indymedia, blogs, facebook κοκ) προς τον έξω κόσμο αποδεικνύονταν πολύ δύσκολο να περισταλεί και συμβολικά εξέφραζαν το διαρκές αίτημα για ελευθερία.
Η δίωξη που ασκήθηκε τις τελευταίες μέρες εναντίον του ΕΜΠ επειδή φιλοξενεί το σέρβερ του indymedia στις εγκαταστάσεις του δείχνουν ανάγλυφα ότι το νέο πεδίο καταστολής είναι η δημόσια έκφραση. Πέραν του προφανούς συμβολισμού (η δίωξη δημοσιοποιήθηκε την ημέρα της επετείου της εξέγερσης του Πολυτεχνείου) είναι σαφές πως υπάρχει ένα μπλόκ συμφερόντων (συντηρητικοί βουλευτές, εταιρίες, επιχειρηματίες) που επιζητεί τον έλεγχο του νέου πεδίου δημόσιου λόγου. Των διαλεκτικών κοινοτήτων του διαδικτύου, στις οποίες βρίσκουν χώρο έκφρασης απόψεις και οπτικές που δεν ευδοκιμούν απαραίτητα στο κατεστημένο και εν πολλοίς ελεγχόμενο τοπίο των ΜΜΕ. Θέλει να επιβάλει μια πολιτικά ορθή – νόμιμη άποψη για τα πράγματα και δεν σκοπεύει να ανεχτεί επί μακρόν ακόμα την πολυφωνία. Ισως η αναλογία με τη Βιρμανική εξέγερση να είναι τραβηγμένη, όμως το ίδιο ζήτημα τίθεται με διαφορετικούς τρόπους όπου υπάρχει διαδίκτυο.
Αμέσως μετά τη γνωμοδότηση του απελθόντος εισαγγελέα του Αρείου Πάγου Ι. Σανιδά, ο οποίος έκρινε το καλοκαίρι που μας πέρασε, ότι θα πρέπει οι εταιρίες παροχής υπηρεσιών internet και οι εταιρίες κινητής να παραδίδουν στις διωκτικές αρχές τα στοιχεία των χρηστών των υπηρεσιών τους (IP διευθύνσεις, ονόματα κατόχων κινητών), χωρίς προηγούμενη δικαστική απόφαση, ξέσπασε μια βιομηχανία μηνύσεων. Πριν ακόμα κριθεί οριστικά σε κάποιο ανώτατο δικαστήριο το νόμιμο ή μη της σχετικής παραγγελίας η δίωξη ηλεκτρονικού εγκλήματος με τυποποιημένο τρόπο πιέζει τις σχετικές εταιρίες να παραδίδουν τα στοιχεία αυτά. Οι εταιρίες σε άλλες περιπτώσεις αντιστέκονται άλλοτε όμως υποκύπτουν για να μην αντιμετωπίσουν την κατηγορία της απείθειας.
Εις επίρρωσιν του οτι πρόκειται για «βιομηχανία», πριν τρεις ημέρες η ραδιοφωνική κοινότητα του Radiobubble.gr δέχτηκε αίτημα να παραδώσει τα στοιχεία του υπολογιστή ενός εκ των παραγωγών του ο οποίος εκπέμπει… επώνυμα.
Σε μια άλλη περίπτωση η οποία δεν έφτασε σε νομικό επίπεδο, η εταιρία Λάμδα (συμφερόντων Λάτση) ανάγκασε τη συλλογική παγκόσμια εγκυκλοπαίδεια wikipedia να αφαιρέσει σχετικό λήμμα από τους καταλόγους της στο οποίο γίνονταν λόγος για το πολεοδομικό σκάνδαλο του The Mall. Συνυπολογίστε την κατάργηση των ανώνυμων καρτοκινητών και θα καταλάβετε οτι το ζητούμενο δεν είναι η προστασία των πολιτών αλλά του κράτους και των κατεστημένων συμφερόντων από πιθανές φωνές αμφισβήτησης. Η προστασία της πολυφωνίας στο διαδίκτυο είναι πολιτικό θέμα. Η τωρινή δίωξη κατά του indymedia δεν είναι παρά ένα επεισόδιο σε μια πολιτική αντιπαράθεση, ανάμεσα σε συντηρητικές και προοδευτικές δυνάμεις κατά τη γνώμη μου.
Ο Πάνος Μιχαήλ, στο blog του, το θέτει ως εξής: “Σήμερα που μετράμε καθημερινά το τέλος της εποχής των εφημερίδων, που μετράμε καθημερινά το χάσιμο κάθε ταυτότητας που διαφοροποιεί ουσιαστικά το περιεχόμενο των μέσων από τη δίνη των πραγματικών προβλημάτων του κόσμου σήμερα που οι τόποι των συγκρούσεων έχουν μείνει χωρίς αντικείμενο διαμάχης υπακούωντας πια σε μαρκετίστικα reflex και σε κορπορατικά τελετουργικά που στελεχώνονται από τους κατα μαγαζί κυνικούς ιδιοτελείς και λοιπούς επαρκείς εξωνημένους, σήμερα αναδύεται πιο επιτακτική από ποτέ η ανάγκη ενός γενικότερου επανακαθορισμού του φθαρμένου μιντιακού πλέγματος που υφαίνεται καθημερινά τριγύρω μας”.
Εχω την εντύπωση πως απο εδώ και πέρα το λόγο πρέπει να πάρουν οι πολιτικοί.
(To σχόλιο δημοσιεύεται στην σημερινή Αυγή)
Μετα την εφημεριδα 