Η ανάσυρση του Βασίλη Κοντογιαννόπουλου από την λήθη της πολιτικής δεν μπορεί να εξυπηρετεί τίποτα περισσότερο από την αναγκαία ψυχανάλυση της δεξιάς στη χώρα μας. Πρόκειται για έναν υπουργό Παιδείας που προσπάθησε να εφαρμόσει μια νεοφιλελεύθερη μεταρρύθμιση σε μια προνομιακή Ιστορική στιγμή για τον ίδιο και τους ομοϊδεάτες του. Όμως, η υπουργία του Βασίλη Κοντογιαννόπουλου, χαρακτηρίστηκε από το θάνατο του Ν. Τεμπονέρα και το διχασμό σε μια στιγμή που κανείς δεν περίμενε ότι μπορούσε να συμβεί κάτι τέτοιο. Ακούγοντας τον πολιτικό του λόγο στον Ν. Χατζηνικολάου θυμήθηκα κάτι που και τότε αισθανόμασταν οι περισσότεροι από τους σημερινούς 45ρηδες, όσοι ανδρωθήκαμε πολιτικά σε εκείνες τις καταλήψεις: Δεν έβγαζε νόημα τότε και εξακολουθεί να μη βγάζει νόημα και σήμερα.
Βλέπετε στη φαντασία του Βασίλη Κοντογιανόπουλου η Παιδεία έχει ήδη ιδιωτικοποιηθεί διά των φροντιστηρίων, οι φοιτητικές ενώσεις και οι πολιτικές νεολαίες είναι άνδρα ακολασίας, μειοψηφίες που επιβάλουν τη γνώμη τους στους άβουλους πολλούς και οι μαθητές είναι υποχείρια της εκάστοτε αντιπολίτευσης. Ο γερασμένος πια Β. Κοντογιανοπουλος φαντάζεται ένα κόσμο στον οποίο οι νέοι μας δεν έχουν συνείδηση, αλλά αντίθετα ασκούνται στην «ανομία, την αναρχία και τον χαβαλέ» όπως δήλωσε πρόσφατα, αφού απολογήθηκε ότι έχει άγνοια των αιτημάτων των μαθητών!
Ακούγοντας τον να εξαπολύει μύδρους κατά του κομματισμού (της συντεταγμένης πολιτικής έκφρασης δηλαδή) όπως έκανε τριάντα χρόνια πριν, το 1990, απόρησα: «Η απελευθέρωση της παιδείας από τον πνιγηρό εναγκαλισμό του κομματισμού είναι καθήκον και ευθύνη της πολιτείας αλλά και ζήτημα δημοκρατίας και πατριωτισμού» είπε. «Ο πραγματικός πολιτικός διαχωρισμός στην εποχή του κορωνοϊού είναι ανάμεσα στους λογικούς και υπεύθυνους πολίτες και τους ψεκασμένους και ανεύθυνους. Διαπερνά ολόκληρο το πολιτικό σύστημα». Θεραπεία σε αυτή την ασθένεια θα ήταν ένα «τσουνάμι μεταρρυθμίσεων» με αιχμή – προσέξτε – την αξιολόγηση και όχι την ελεύθερη επιλογή ας πούμε, όπως θα περίμενε κανείς από «φιλελεύθερους». Αυτό επιχείρησε να κάνει το 1990 αγνοώντας την κοινωνία, μαθητές και γονείς που αγωνιούσαν για τους αποκλεισμούς που ετοίμαζαν ο ίδιος και η κυβέρνηση του Κωνσταντινου Μητσοτάκη.
Η διασπορά αυτής της αντιπολιτικής ρητορειας, ο αυταρχισμός με τον οποίο επενδύεται κάποια δήθεν αγάπη για την ελευθερία, τότε διά της νεότευκτης ιδιωτικής τηλεόρασης και σήμερα μέσω των τρολ που μιλούν τη γλώσσα του Αδωνι Γεωργιάδη παραμένει για εμένα εντυπωσιακή. Δείχνουν να μην αντιλαμβάνονται ότι καταργούν το διάλογο, ότι επιτίθενται στη συντεταγμένη πολιτική λειτουργία, στη νεολαία πρωτίστως, απομειώνοντας την σε μια κοινωνική κατηγορία καταδικασμένη στην απαξία.
Μιλούν σαν εμμονικοί γέροι …
…που αποκομμένοι από το σήμερα θέλουν απλώς τα πράγματα να είναι όπως τα φαντάζονται. Βεβαίως δεν έχει καμία σημασία τι λέει ο Βασίλης Κοντογιαννόπουλος το 2020, δεν εμφανίζεται για αυτό στο δημόσιο λόγο, αλλά γιατί η ελληνική δεξιά δεν κατορθώνει να συμφιλιωθεί με τις ενοχές της, δεν κατορθώνει να χτισει συναίνεση. Από το 2008 ως σήμερα ενεργοποιήθηκαν μια σειρά από ρήγματα στην ελληνική κοινωνία, ένα εκ των οποίων ήταν το ηλικιακό.
«Είμαστε το μέλλον» λένε οι μαθητές με τα πλακάτ στους δρόμους και εννοούν ότι δεν πρόκειται να αρκεστούν σε νουθεσίες και καταστολή από εκείνους που τους στερούν το μέλλον τους. Η κυβέρνηση πρέπει αν τους ακούσει και να σταματήσει να στέλνει ΜΑΤ στις πλατείες, «αγανακτισμένους γονείς», δημοσιογράφους που μια ζωή κάνουν ακριβώς το ίδιο – τους αποκαλούν αλήτες. Πρέπει να σταματήσει να τους λέει ότι είναι για δέσιμο που δεν φορούν τις σακούλες που τους δώρισαν για μάσκες, να τους ρίχνει τις σκηνές στις παραλίες, να τους θεωρεί διαρκώς ανεύθυνους. Πιθανολογώ πως ο λόγος δεν είναι άλλος από το γεγονός ότι οι νέοι δεν αποτελούν εκλογική πελατεία του κυβερνώντος κόμματος κι έτσι μπορεί να υπόκεινται άνετα σε καταστολή προς ικανοποίηση της πραγματικής πελατείας, των ηλικιωμένων.
Η Ελλάδα δεν είναι πια μια χώρα εσωστρεφής, κλεισμένη στον εαυτό της, γερασμένη, περιτριγυρισμένη από εχθρούς και συμπλέγματα για να επιτίθεται στα παιδιά της. Το εξήγησε ωραία ο Λάνθιμμος στις ταινίες του, στον κυνόδοντα, όπου οι γονείς κάνουν τα πάντα για να μη μεγαλώσουν ποτέ τα παιδιά τους. Όσο πιο γρήγορα το καταλάβουν οι κυβερνώντες, τόσο το καλύτερο για τη χώρα
Μετα την εφημεριδα 