Μερικές σκέψεις, αλλά παρακαλώ προκαταβολικά τα τρολ, μην μου την πέσετε, ακόμα. Απλώς μοιράζομαι προβληματισμούς. Δεν έχω καταληγμένες απόψεις. Σκέφτομαι την ιστορία του κινήματος του Λαβαλάς, η οποία ίσως είναι διδακτική για εμάς σήμερα:
«Το Φανμί Λαβαλάς είναι
το κόμμα του Ζ.Μ. Αριστίντ, του πρώτου δημοκρατικά εκλεγμένου προέδρου της Αϊτής (1990), η ανάδειξη του οποίου στηρίχτηκε σε ένα πλατύ κοινωνικό-λαϊκό κίνημα εναντίον της δικτατορίας. Ο Αριστίντ ανατράπηκε από τους στρατιωτικούς, εφτά μήνες αργότερα, με ένα βίαιο πραξικόπημα που έφερε τα δαχτυλικά αποτυπώματα των Αμερικανών (επί Μπους πατρός). Ο Κλίντον αναγκάστηκε να αποκαταστήσει στην εξουσία τον Αριστίντ, αλλά αυτό δεν τον έκανε «φρόνιμο παιδί» τους. Αμέσως φρόντισε να διαλύσει τον κτηνώδη στρατό, που δεν ήταν ακριβώς εθνικός στρατός αλλά πολιτικό όργανο των πλουσίων και αρνήθηκε να εφαρμόσει κατά γράμμα τις νεοφιλελεύθερες πολιτικές εναντίον των φτωχών.
Έτσι, επί Μπους νεότερου, το Μάρτιο του 2004, ένα δεύτερο πραξικόπημα ανέτρεψε τον Αριστίντ που εξορίστηκε στην Αφρική. Το πραξικόπημα είχε αρχίσει να μεθοδεύεται επί Κλίντον ύστερα από τη δεύτερη συντριπτική εκλογική νίκη του Φανμί Λαβαλάς το 2000. (Κατάθεση Πολ Φάρμερ, αναπληρωτή εκπροσώπου ΗΠΑ στον ΟΗΕ, στο Κογκρέσο)».
Ο Ζίζεκ γράφει στο βιβλίο του In praise of lost causes οτι ο Αριστίντ υπέγραψε συμφωνία με το ΔΝΤ, ενώ το κίνημα συνέχισε να δίνει μάχες στους δρόμους ενάντια στους οπαδούς της δικτατορίας, το στρατό και διεκδικώντας τη διεύρυνση των δικαιωμάτων. Δεν υπάρχουν βεβαίως αναλογίες, όμως το μοντέλο του κόμματος που είναι στην εξουσία, ενώ το κίνημα συνεχίζει να διεκδικεί ίσως είναι χρήσιμο.
Το κράτος έχει παίξει κρίσιμο ρόλο στην εναρμόνιση των συμφερόντων του ντόπιου κεφαλαίου με το ευρωπαικό τα προηγούμενα χρόνια, όμως έχει λειτουργήσει και ως ανάχωμα στην ταχύτερη αυτονόμηση του παγκόσμιου κεφαλαίου. Το αδιέξοδο που ζούμε σήμερα, είτε το δεί κανείς με ιμπεριαλιστικούς όρους, ή με όρους πολιτικής οικονομίας, δεν ξεπερνιέται με την κατάληψη της εξυσίας στο εθνικό πεδίο. Ο Αλέξης Τσίπρας έκανε ένα σημαντικό βήμα, όταν έβαλε την Ευρωπαική αριστερά στο νέο πολιτικό πεδίο της ευρωπαικής ένωσης (ευρωεκλογές) και έχει να προσφέρει πολύ περισσότερα στην ευρωπαική αριστερά, της οποίας υπόθεση είναι εν τέλει και το ελληνικό ζήτημα.
Ας μην γελιόμαστε. Ο ΣΥΡΙΖΑ δεν είχε πολλές ελπίδες, πέρα από τα όποια λάθη τακτικής και παρά την «ασθένεια Βαρουφάκη» και ο λόγος είναι ο συσχετισμός δυνάμεων και η εξέλιξη της καπιταλιστικής οικονομίας. Αν γυρίσει κανείς ανάποδα το πρίσμα, τότε αυτό που συμβαίνει δεν είναι η αποπομπή της Ελλάδας από την ευρωζώνη, αλλά ένας ανταγωνισμός για την μορφή της ενοποίησης της και η κατασκευή του πλαισίου της πολιτικής αντιπαράθεσης μέσα σε αυτήν. Η διάσωση της αριστεράς επομένως προκειμένου να δωθεί η μάχη στο πραγματικό πεδίο λίγο αργότερα (το ευρωπαϊκό, το πεδίο της Δύσης και αντιστοιχα το Κινεζικό, της Μέσης Ανατολής κοκ) ίσως είναι υπέρτερος, απο την συνέπεια προς το πρόγραμμα του ΣΥΡΙΖΑ, ή ακόμη και αυτόν το εξευτελισμό του.
Βεβαίως ο Αλέξης Τσίπρας έχει υπογράψει, όμως η συγκυρία στην Ευρώπη σε λίγο θα είναι πολύ διαφορετική και η συγκυρία διαμορφώνει και τις πραγματικές δεσμεύσεις. Ισως το παράδειγμα του Λαβαλάς να είναι χρήσιμο για μια στρατηγική που μπορεί να ακολουθηθεί. Πτώση του ΣΥΡΙΖΑ απο την εξουσία εσωτερικεύει επικίνδυνα το πρόβλημα και βαθαίνει το διχασμό. Δεν βλέπω σε τι μπορεί να ωφεληθούν οι λαϊκές τάξεις από αυτό
Μετα την εφημεριδα 